میشه اجازه بدی یادت بگیرم؟ :)
دیدید عید نوروز و شروع سال جدید همیشه آدم کلی تصمیم های جدید می گیره. کلی برنامه ریزی میکنه. (حالا بماند که چند درصدمون واقعا عمل می کنیم) اما در این فوران تصمیم ها و هدف ها . یک سوال گنده توی سرم جوانه زد. چرا چند ساله با این همه علاقه که به زبان انگلیسی دارم و دوست دارم که حتما یادش بگیرم، هیچ اقدامی براش نمی کنم؟ نه واقعا چرا؟ این همه سال گذشت. شاید خیلی جدی یک سال از زندگیم رو روش گذاشته بودم الان فول فول بودم و دیگه از این مسئله رد شده بودم. و الان کلی هم خوشحال بودم :)
هنوز براش برنامه ای نچیدم. ولی میخوام که حتما برنامه ای بریزم. کلاس زبان رفتن خوبه ولی جدیدا هر چی اطرافیانم رو می بینم که میرن کلاس زبان، بیشتر مصمم میشم که نرم! :) چون دیدم آدمایی که سال ها میرن ولی تهش انگار هیچی به هیچی!
پس فقط به کلاس رفتن نیست. باید فقط بخواهیم و مثل توت فرنگی هایی که آقایی دیشب برام گرفته بود، جانانه قورتش بدیم :)
نمیگم از الان شروع میکنم به یادگیری انگلیسی ولی طی این چند هفته میخوام که جدی تر شروع کنم به کار کردن :)
حتما برنامه هام رو میزارم اینجا :)
پ.ن:
دیدید یه سری کارها همیشه شده حسرت برامون؟ مثلا یکی می گه وای اونقدر دوست داشتم خیاطی یاد بگیرم! یا یکی دیگه میگه همیشه میخواستم دوچرخه سواری کنم توی پارک (جالبیش اینجاست که دوچرخه هم خریده ولی خیلی زود جزو وسائل انباری شده) یا اینکه وای چقدر دلم میخواست تدوین فیلم یا فوتوشاب یاد بگیرم!! خوب جنابان محترم یه بار برای همیشه بلند و مرد مردانه اون کار رو یاد بگیر و قهرمانانه سرت رو بگیر بالا.
یه نگاهی به سال های قبل زندگی تون بکنید. می بینید که خیلی جاها می تونستید این کارها رو بکنید ولی همش گفتید نه الان نمیشه، بزار بمونه سر فرصت مناسب و... از این قبیل بهونه ها!
ولی من میگم: کسی که دنبال یه فرصت مناسبه هیچوقت پیداش نمی کنه. ما باید این فرصت رو برای خودمون بسازیم. وگرنه فرصت مناسب به خودی خود مرده است :)
